How بیماری پارکینسون و علائم آن can Save You Time, Stress, and Money.
How بیماری پارکینسون و علائم آن can Save You Time, Stress, and Money.
Blog Article
بسیاری از داروهای پارکینسون داروهای دوپامینرژیک هستند. هدف آنها افزایش سطح دوپامین یا تأثیرگذاری بیشتر آن بر روی مغز است.
همچنین ، در این مرحله ، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار سردرگمی ، هذیان و توهم شوند. این عوارض بیماری در مراحل بعدی نیز می تواند شروع شود.
پژوهشگران در سال ۲۰۱۷ روشی برای تشخیص زودهنگام بیماری پارکینسون پیشنهاد کردند. این روش از سیستمی رایانه‌ای تشکیل شده که نرم‌افزار تخصصی و تبلت (برای تشخیص سرعت نوشتن) و مداد (برای اندازه‌گیری فشار وارده‌ی بیمار) را شامل می‌شود.
برای درمان بیماری پارکینسون از داروهای مختلف استفاده می‌شود که باعث می‌شود سلول‌های تحلیل رفته دوباره تحریک شوند تا بتوانند دوپامین بیشتری را تحریک کنند و تعادلی در مغز برقرار شود.
عوامل محیطی : در صورتی که افراد در معرض آفت کش ها و علف کش ها قرار بگیرند خطر ابتلا به پارکینسون در این افراد بیشتر می باشد.
پارکینسون از الگوی گسترده‌ای پیروی می‌کند. سرعت پیشرفت بیماری در افراد مختلف متفاوت است. علائم معمولا با گذشت زمان بدتر و علائم جدیدی در میانه‌ی راه ظاهر می‌شوند. پارکینسون همیشه روی طول عمر فرد بیمار تأثیر نمی‌گذارد؛ اما می‌تواند موجب تغییر درخورتوجهی در کیفیت زندگی شود.
خلاصه این که، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون باید استرس را از خود دور کنند. استرس و هیجان، خود یکی از دلایل بروز التهاب و آسیب های طولانی مدت در سراسر بدن می باشد.
این حالت می تواند موجب ایجاد سرفه ، مشکلات تنفسی ، بیماری پارکینسون در نوجوانان به وجود آمدن احساس ناراحتی و گاهاً خفگی شود.
بر اساس تحقیقاتی که انجام شده است، رژیم‌های غذایی که دارای آنتی اکسیدان هستند می‌توانند در مغز برای جلوگیری از پیشرفت بیماری پارکینسون مفید باشد.
داروهای پارکینسون می توانند به طور موثری علائم را در این مرحله به حداقل برسانند و کاهش دهند.
ویتامین ب ۶ را می توانید در مواد غذایی همچون گوشت گوساله و جگر یافت کنید.
به همین دلیل کمک گرفتن از مشاور و تراپیست در این حوزه می تواند به آن ها کمک کند تا این مشکلات را حل کنند.
به خاطر داشته باشید که همه افراد تا شدیدترین مراحل پارکینسون پیشرفت نمی کنند. این بیماری می تواند در بین افراد بسیار متفاوت باشد.
مرحله‌ی متوسط: اغلب در سه تا هفت سال، تغییرات بیشتری در بیمار مشاهده خواهد شد. در اوایل، بیمار ممکن است در انجام کاری نظیر بستن دگمه‌ی پیراهنش دچار مشکل بوده باشد.